Onlangs woonde ik een lezing bij van Manu Keirse over rouw in de ruimte van een rouwzaal. Een symbolische en tegelijk heel gepaste plek. De sfeer was sereen, de woorden raak. Wat me trof, was hoe gewoon én hoe moeilijk rouw is. Rouw is overal, ook op het werk. Alleen zien we ze vaak niet. Achter elke collega schuilt een mens die verlies meedraagt. De impact is groot, vaak groter dan we tonen of beseffen. En toch blijft rouw op de werkvloer een taboe. Collega’s en leidinggevenden willen helpen, maar weten niet goed hoe. Bang om iets verkeerds te zeggen. Of gewoon: nooit geleerd. Met Ruimte voor Rouw willen de initiatiefnemers dat taboe doorbreken. Verdriet is geen ziekte. Antidepressiva helpen niet bij wat normaal is: het werk van rouw — rouwarbeid. De inzichten van Manu Keirse brengen tegelijk helderheid en troost: Rouw is uniek voor iedereen, zelfs binnen één gezin. Verdriet laat zich niet loslaten, maar vraagt dat we anders leren vasthouden . Boosheid en schu...
The communication doctor's blog on communication, aikido, and training
||| Multilingual blog on body, mind, and ethics in professional communication ||| Meertalige blog over lichaam, geest en ethiek in professionele communicatie ||| Mehrsprachiger Blog über Körper, Geist und Ethik in der professionellen Kommunikation |||