Interculturele communicatie verwijst doorgaans naar de uitdagingen en bijhorende kansen in communicatie wanneer mensen uit verschillende culturen elkaar ontmoeten. In veel hoofden overheerst nog altijd een statisch beeld van cultuur, gebaseerd op benaderingen die uitdagingen in interculturele communicatie verklaren aan de hand van culturele verschillen gelinkt aan nationale normen, zoals beschreven door onderzoekers in de vergelijkende interculturele studies (zoals Hall, Hofstede, Lewis en Trompenaars).
The identification of cultural differences with norms and values that are supposedly characteristic of the corresponding nationalities from which the leading management of a given multinational company stems generates conclusions whose simplicity is worrying. The resulting classification of cultures according to their degree of individualism versus collectivism or of masculinity versus femininity is so stereotyped and ethnocentric that it can hardly contribute to the study of intracultural and intercultural dynamics. (Dietz, 2018, p. 12)
We leven niet meer in een wereld waarin elk individu slechts één taal spreekt en tot één cultuur behoort. In feite hebben we dat nooit gedaan (Blommaert, 1998, p. 9). Cultuur hoeft niet gezien te worden als iets dat in elk lid van een bepaalde samenleving is gedeponeerd (Blommaert, 1998, p. 13). Cultuur heeft vele betekenissen, en mensen maken deel uit van meerdere culturen tegelijk, verbonden met leeftijd, gender, religie, sociaaleconomische status, politieke voorkeur, etniciteit enzovoort (Deardorff, 2020, p. 5). Cultuur is niet iets wat we hebben – een eigenschap – maar iets wat we doen – een sociale praktijk (Piller, 2017, p. 10). Ze kan inderdaad op elk moment gemaakt, veranderd, gemanipuleerd of losgelaten worden (Blommaert, 1998, p. 13). Ze is ook iets dat ons aangedaan wordt, wanneer anderen ons waarnemen en behandelen als vertegenwoordigers van een bepaalde cultuur (Piller, 2017, p. 10). Aangezien mensen van nature deel uitmaken van meerdere culturen die verband houden met factoren zoals leeftijd, gender, nationaliteit, etniciteit, organisatiepositie en beroepsveld, zijn hun culturen geen vast gegeven maar dynamische praktijken die ze ervaren, vormgeven, wijzigen of verlaten wanneer ze willen — terwijl ze tegelijk beïnvloed worden door hoe anderen hen waarnemen en behandelen. Deze dynamische praktijken, die uitingen zijn van cultuur, zijn voorbeelden van interculturele communicatie.
| Een vertaling van een licht bewerkte passage uit het doctoraatsproefschrift van de auteur: pp. 4-5. |
Culturen zijn geen nationaliteiten; het zijn fluïde identiteiten die in interactie ontstaan.
 |
| https://aiartshop.com/ |
Auteur
Greet Angèle DE BAETS
English versionDeardorff, D. K. (2020). Manual for developing intercultural competencies: Story circles. Routledge, Taylor & Francis Group.
Dietz, G. (2018). Interculturality. In H. Callan (Ed.), The International Encyclopedia of Anthropology (pp. 1–19). John Wiley & Sons, Ltd. https://doi.org/10.1002/9781118924396.wbiea1629
Hall, E. T. (1976). Beyond Culture. Anchor Books.
Hampden-Turner, C., & Trompenaars, F. (2000). Building cross-cultural competence: How to create wealth from conflicting values. Yale University Press.
Hofstede, G. H., & Hofstede, G. J. (2005). Cultures and organizations: Software of the mind (Rev. and expanded 2nd ed). McGraw-Hill.
Lewis, R. D. (2018). When cultures collide: Leading across cultures (4th ed.). Nicholas Brealey Publishing.
Piller, I. (2017). Intercultural Communication: A Critical Introduction (2nd ed.). Edinburgh University Press.
Trompenaars, F., & Hampden-Turner, C. (2012). Riding the waves of culture: Understanding diversity in global business (Rev. and updated 3. ed). Brealey.
Comments